Nog een maand te gaan….

7 november 2017

Precies vandaag over een maand zet ik weer voet in Nederland en deze keer niet voor een paar weken maar weer voor lange tijd (tsja wie zal weten voor hoe lang… ;) )

Zo en met dat ook zeker weer tijd voor een blog. En met op de achtergrond kerstmuziek moet het vast goed komen :) Sinds ik weet dat ik terug ga naar NL heeft zich al een heel proces van afscheid nemen in werking gezet. Ik heb verschillende fases gehad; van ik wil nu meteen terug, klaar met alles en iedereen, twijfel, heel veel twijfel, ik wil niet weeeeg, BOEM het kwartje valt, emoties all over the place, genieten van elk moment dat er nog komt, dubbel heel dubbel tot aan het is goed. Bewust leven en bewust genieten van de dingen die gebeuren op een dag vind ik soms al moeilijk genoeg. Ik ben vaak genoeg al bezig met de volgende dag, week, maand en soms zelfs jaar… En dat wordt heel makkelijk gemaakt als je weet dat je terug gaat en op zoek moet gaan naar een huis en werk. Dus ik moest op een gegeven moment heel bewust kiezen dat ik nu nog hier ben en nog veel te doen heb en dat de rest zo wel komt. Want Hij zorgt immers? Ik weet dat God geeft, alles wat ik zometeen nodig heb. De afgelopen maanden zijn vrij hectisch geweest. Ben heel druk (geweest) met allerlei projectjes en daar zal ik nu het eea van vertellen.

School: het vliegt voorbij. Nog minder dan vier weken en dan begint hier de zomer vakantie. (ja zomervakantie ja, ellende en ik vlieg zo regelrecht weer de winter in… :) ) Met de laatste periode is altijd wel te merken dat iedereen een beetje moe begint te worden. We lopen ook tegen het eind concert aan en Geertje dacht laten we dat eens groot aanpakken haha. Samen met een andere klas doen wij een kleine drama. Het was eigenlijk een gedichtje maar dat vond ik te saai. Ik zag al een verhaaltje voor me, met zelf gemaakte kleding stukken en een hoop drama. Dus dat gedichtje is nu een heus drama stukje geworden waarin alle kinderen een rol hebben. Ik maak samen met twee andere nl vrijwilligers alle kleding. Elk kind krijgt zijn eigen kostuum (17 kinderen verder…). Ik wist dat we in een hok zakken vol stof hadden dat al langer dan twee jaar lag te vergaan en ben zo vrij geweest om dat aan mijzelf toe te eigenen. Ook alle andere dingen die we nodig hebben maken we zelf met de kinderen. Uren werk zit er intussen al op voor een vijf minuten drama haha. Maar het is heerlijk om te zien hoe onze kinderen dit wel kunnen. Iets uit hun hoofd leren en toneel leren spelen. Ik ontpop mijzelf als een heuse drama juf. (op zich niet moeilijk aangezien er genoeg drama in mij zit haha) Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, het vergt zo mogelijk nog meer geduld en liefde… lieve help die grijze haren heb ik ondertussen dus maar weer een kleurtje gegeven.

Mijn jongens doen het goed. Er gebeurt wel veel. Kinderen die niet naar school komen om allerlei redenen. Ik ben soms drukker met de ouders dan met de kinderen. Er wordt zo ontzetten slecht gecommuniceerd en dat vind ik erg lastig. Ook lastig om begrip te houden voor ouders en de situatie waarin zij soms echt vast zitten. Of vooral hun mindset eigenlijk. Dus uitdaging heb ik niet alleen met de kinderen maar ook met de ouders en daar blijft het cultuur verschil. Maar ondanks dat kan ik zo enorm genieten van mijn jongens. Dan zit ik achter mijn bureau en kijk ik net. Allemaal zijn ze bezig met iets op hun eigen manier en dat is zo genieten. Dat zijn zulke waardevolle momenten en dan gloeit mijn hart van liefde. En dan heb ik daar altijd net genoeg van over als de momenten daar zijn als ik ze achter het behang wil plakken. (wat ik overigens niet heb). We hebben sinds gisteren ook een boomhut erbij en de jongens vinden het geweldig. Ik dacht dat ook in de eerste instantie aangezien ikzelf met het idee kwam. Totdat je erachter komt dat je er echt bij moet blijven en achter komt welke kinderen er wel en niet in kunnen…. En hoe je ze er vervolgens weer uit krijgt… Ik heb gisteren verteld dat ik niet meer terug kom. Ik was heel benieuwd naar de reactie. Nou tranen met tuiten allemaal… o nee toch niet. James die vroeg waar de pap was en Moraiden was sowieso toch al in zijn eigen wereld. Jim vroeg aan het einde van de dag of ik morgen naar school toe kwam… Heel moeilijk om te zien wat ze er van snappen, waarschijnlijk zeer weinig en komen er pas volgend jaar echt achter. Ouders weten het ook en van niemand een reactie terug. (voorbeeld: krijg bijna, nooit, of weinig reactie van dingen die ik in het communicatie boekje schrijf. Doen we er een bestel formulier in voor het eten voor het concert wordt er gelijk betaald en gereageerd. )Toch wel moeilijk als ik heel eerlijk ben. Maar met dat komt gewoon de realiteit waar ik mee te maken heb. En komt simpelweg ook naar voren: wat wil ik van ze horen? Hoe jammer het ze vinden dat ik weg ga? Dat ik zo fantastisch was? Bevestiging? JA. Maar dat hoeft niet. Ik weet dat ik alles heb gegeven voor zover dat mogelijk was om deze jongens en hun ouders iets mee te geven. En dat God de rest doet en dat Hij gezien heeft wat ik heb gedaan en of dit oprecht en puur was. Want ik kan je melden ik vind het ontzettend pittig om mijn jongens in de steek te laten. Zo voelt het in ieder geval. Want hoe gaat het verder volgend jaar? Wie zit de moeder van Jim achter de broek zodat ze de medicatie van Jim haalt zodat hij een beetje normaal de dag door komt? Wie neemt tijd en praat met Jason over zijn emoties en hoe om die te uiten? Wie geeft om Mario en zijn onzekerheden? Wie heeft genoeg geduld met Moraiden om duidelijk te krijgen wat de kleur rood is? En ga zo maar door. Een proces waar ik door heen moest en nog steeds door heen ga. Ik bedoel dit allemaal niet arrogant in de zin van daar is niemand anders of beter dan ik. Ik moet loslaten en weten en vertrouwen dat het Gods jongens zijn en dat Hij alles gaat geven wat nodig is voor hun. En waar ik denk dat ze een nieuwe juf moeten hebben maar dit financieel niet kan, moet ik dus loslaten en vertrouwen dat God weet wat Hij doet. Ik heb een seizoen gekregen waarin ik mocht investeren in deze kostbare leventjes en mag het ook weer loslaten en terug geven aan God. En geloof me ik kan wel janken nu maar ik weet het is goed zo en dit hoort er ook allemaal bij.

Ik ben zo ontzettend dankbaar en blij dat ik deze kans gekregen hebben. Deze twee jaar heeft mijn leven zo ontzettend verrijkt. Zij hebben mij zoveel gegeven. Gewoon in wie ze zijn en hoe ze doen. James bijvoorbeeld. Hij voelde aan wanneer ik niet een goeie dag had en zou dan naar mij toe komen en me een uit het niets een knuffel geven. Enrique die helemaal is open gebloeid, nu zelfs begint te puberen… Jim die flinke woede aanvallen kon hebben maar dit nu nog amper gebeurt. Ze hebben hun hart aan mij gegeven, hun liefde, hun achtergrond. Hun mooie karaktereigenschappen en hun minder goeie kanten. Ik werd deel van hun leven en stap daar nu weer uit. Dus ik geniet zoveel mogelijk. Morgen ga ik een fotoshoot doen met ze en vrijdag gaan we een hele dag uit (gamedrive, walvis spotten op een schip en lekker eten). Ik wil ze nog zoveel mogelijk ‘verwennen’. Wat natuurlijk helemaal niet verantwoord is haha maar ik kan het niet laten. Werken zullen ze ook nog hoor, reken maar! Rapporten moeten nog geschreven worden, doelen nog behaald. Maar er moet voornamelijk genoten worden van en met elkaar. Ik weet niet of enig sense maak van wat ik schrijf. Ik hoop het wel en ik hoop dat je zo weer een beetje een idee hebt van het hoe en wat.

Zondag mocht ik 29 jaar worden en heb dit gelijk samen gevoegd als een farewell party. Het thema was Hollands en dacht laat ik die Afrikaners is even wat Nederlandse spirit geven. Ik had de poffertjes kraam van het skills centre, zak lopen, touw trekken, blik gooien, spijkerpoepen en sjoelen. Je bracht je eigen picknick mee. Het was zo ontzettend leuk! Iedereen heeft er zo van genoten. Foto’s komen later nog wel op FB. En deze maand komt mijn thuisfront commissie ook nog even op bezoek haha. Eerst mijn vriendin met haar man en later mijn broer waarmee ik samen naar huis vlieg. Super leuk en zie ik enorm naar uit om hun mijn leven hier te laten zien. Ik brei er nu maar weer een eindje aan! Ik zie jullie over een maandje! :)

 Soentjies en drukkies van mij!

16 Reacties

  1. Hinke:
    7 november 2017
    Lieverd wát een verhaal! Geweldig! ! Geen woorden voor, alleen dat ik héél véél zin heb in 7 december!
    Hou van je ! En sterkte!
  2. Henk en Gé:
    7 november 2017
    Wat een verhaal. Ik leef met je mee. Jammer dat je het niet kunt blijven doen. Maar god geeft wasdom. Jij hebt gezaaid. Wie weet wat er nog gaat gebeuren. jij hebt, zullen we hopen , nog een heel leven voor je. In ieder geval een goede thuis rit en geniet maar van het bezoek dat je verwacht. Ook nog gefeliciteerd met je verjaardag. Veel liefs van Henk en Gé. Zeist.
  3. Adri van NesSnelleman:
    7 november 2017
    Ik wens je sterkte met het afscheid nemen straks.
  4. Gert:
    7 november 2017
    Lieve zus, ik ben al aan het aftellen....
    Tot over twee weken.
    Kus Gert
  5. Hinke Braam:
    7 november 2017
    ❤️❤️❤️
  6. Miriam:
    7 november 2017
    Mooi zoals je het schrijft zie ik het voor me. Je bent weer welkom in het brrrrrrkikkkkkerkou-landje.
  7. Alfred:
    7 november 2017
    Tranen in mijn ogen. Tot binnenkort
  8. Geanne De Goede:
    7 november 2017
    Wat heerlijk om je verhaal te lezen, en je passie te proeven!
    Het afscheid nemen lijkt me mega moeilijk, maar God zorgt, voor hen en voor jou!

    Lekker genieten met je special guests!!

    Liefs
  9. Lisa:
    7 november 2017
    Jouw hart voor die jongens! Reken maar dat Gods hart ook zo voor hen klopt! Gaaf om te lezen en om te zien hoe God jou ook gevormd heeft in deze jaren!
    Bedankt dat je ons hierin laat meegenieten
    Tot snel!
  10. Marieke:
    7 november 2017
    Veel sterkte de laatste weken!
    Tot snel
  11. Ingrid:
    8 november 2017
    Mooi geschreven schat! Met hart&ziel ♥️
    Kan me zó voorstellen hoe lastig het is om lis te laten, deze mooie kwetsbare mannetjes. Kracht&sterkte toegewenst maar ook veel plezier die laatste maand met je vrienden en family!! Tot daarna 🤗😘 ingrid
  12. Ria steinfort:
    8 november 2017
    Ik kan me voorstellen, dat het heel moeilijk is om je jongens achter te laten, maar God zorgt ook voor hen als jij weer weg bent straks.
    Wij wensen je nog een paar mooie weken toe en straks een behouden thuis komst.
    Groetjes van Willem en Ria
  13. Talitha:
    8 november 2017
    Lieve zus,

    Wat een mooie blog, mooi leven daar. Ik kan jr helemaal volgen tot aan de tranen toe. ;) Heel veel zegen en liefde voor jou. Wat een mooi werk heb jij gedaan en ben je aan het doen. Sterkte met afscheid nemen. Denk aan jou de komende tijd. En geniet nog even van je lieve jongens en je leven in ZA. Tot snel :) dikke kus
  14. Dorien:
    9 november 2017
    WoW! Heel veel ❤️❤️❤️❤️ Je bent awsome!
  15. Gerrit:
    10 november 2017
    Lieve dochter van me, hier zit weer veel emotie in dit verhaal. Geniet nog van de tijd dat je daar bent en neem afscheid van "jou jongens " Ik zie uit naar 7 december
    Dikke knuffel . Pa.
  16. Sanne:
    10 november 2017
    Wat heb je dat mooi verwoord, fijn om weer wat van je te horen.
    Geniet nog van je laatste maand in 't bijzondere Zuid Afrika.
    hvj!