Orientation...

Orientation…..

28 januari 2015 04.00

Prrrrrt……licht flitsen, kabaal, pannen tegen elkaar, gefluit, geschreeuw , now now now , hurry up hurry up, quick, fast. O help dit is erg! Pack your backs, pack your tents, go outside, hurry, faster faster. Get in the line, get in the line. Ik wil mijn moeder! To slow, ten push ups, go go go. Is everyone here? No? Go up te hill run run run!! Hijg, puf, steun, kreun wat een ellende Again en now together go go go, no again wait for each othter go go go!Heb ik deze keuze voor dit jaar echt vrijwillig gedaan…?!

Dat was het begin van orientation…. Luidruchtig werden we wakker gemaakt. Alles moest snel, alles moest samen als een team, als een groep. Zo niet? Dan deden we push ups of ander ongein…

16 dagen zijn we uit de ‘wereld’ geweest. Geen telefoon, geen internet, geen winkels, geen make-up, geen lekker eten, geen… Helemaal niks, we waren overgeleverd aan een stelletje fanatieke leiders en second en third years students…

Ik kan alles tot in detail gaan vertellen maar dat word echt te lang dus ik pak er een paar hoogte (of dieptepunten, ligt eraan van welke kant je het bekijkt J)punten uit en ga een poging doen om jullie duidelijk te maken wat orientation inhield.

Wist je dat:

- We in die 16 dagen maar drie keer hebben gedoucht…

- Die douches altijd koud waren…

- We dus over het algemeen heerlijke roken…

- We elke ochtend wheatbix kregen en als we mazzel hadden een banaan...

- We elke avond een aardappel of rijst en een blikje met koud eten kregen…

- Lunch bestond uit vier boterhammen, pindakaas en boveril…

- Er vanaf dag een tot aan het eind er oneindig veel gepraat (gezeurd) is over eten… - We elke ochtend wakker werd gemaakt met een fluit en geschreeuw dat je moet opschieten. En ja dan heb je Geertje op haar best…..

- Dat we in fase 1 na een paar uur slaap wakker werden gemaakt om te controleren of je je rope, bip, bandana om had. Zo niet dan waren er consequenties….

- Mijn hele lijf zeer deed tot aan mij billen aan toe. Nooit geweten dat mijn bescheiden achterwerk me zo in de weg kon zitten.

- We geen stoelen en tafels had dus je altijd op de grond moest zitten of een boomstammetje….

- Ik geen een nacht comfortabel heb gelegen. Ik namelijk een berg onder mijn matje had liggen.

- Orientation ook totaal niet ging over het comfortabel zijn?.....

- Je elkaar goed leert kennen… kwetsbaar, stinkend, huilend en lachend

- We na fase 2 een rust periode hadden van drie dagen op een mooie camping met warm douche water, lekker eten, warme chocolademelk, zon, zee, strand, volleybal, worship, gezelligheid en sketches over orientation.

- Dat fase vier maar een dag duurde eindigde met een twee gangen diner in een restaurant.

- En dat de douches eenmaal thuis KOUD waren vanwege problemen….

Blaren, Special Forces en nog meer blaren…

Op dag 1 had ik al blaren gekweekt. Wilde er geen aandacht aan schenken en gewoon doorgaan. De tweede dag kwamen er nog wat meer bij. Volgens mij op de derde dag (je hebt op den duur geen flauw idee meer van tijd en dag) werd ik naar de poli gestuurd ivm mijn blaren. Ik had in totaal 10 blaren op beide voeten … en een paar waren echt flink groot en gingen de verkeerde kant op. Eenmaal in de poli heb ik drie zeer vervelende en pijnlijke prikken gehad. Wat deed dat zeer, maar volgens de dokter hield ik mij goed, ik heb grote mannen zien huilen bij deze prikken…. zei hij J Ikke niet natuurlijk want ben al een groot meidje. Vervolgens had ik twee voeten in het verband. Door mijn geliefde blaren belande ik in de ‘special forces’. Die groep werd groter en groter naarmate orientaion vorderde. Dit was de groep met de geblesseerden. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Was ik niet bij special forces vanwege rug,knie en schouder klachten moest ik daar zijn vanwege die stomme blaren. De gehele orientation bleef ik de blaren houden, af en toe na een actieve dag kwamen er weer een paar bij, dus wat dat betreft ging orientation heel anders dan ik had gedacht. Het frustreerde me mateloos, vooral omdat je je team ziet ‘lijden’ en jij er niet bij kan zijn om samen te lijden en er te zijn voor je team. Er werd op een gegeven moment tegen mij gezegd dat orientation voor mij misschien niet ging om het fysieke deel maar om het mentale deel. Want een dag door brengen op de farm vergde veel van je. Zo’n dag bestond uit hout hakken, hout uitzoeken, farm papiervrij maken, wc’s schoonmaken (en geloof me dat is daar echt geen pretje) en veelal solitude (stille tijd met en voor God). De sfeer was ook niet altijd positief dus het is dan een hele uitdaging om met elkaar positief te blijven en er iets van te maken. Wat ook een nadeel ervan was is dan je minder teamspirit hebt met je team. Zij doen van allerlei dingen samen en daar ben je niet bij geweest. Je kent de emoties en gevoelens niet. En je kan het niet delen met je team. Ik vond dat vrij lastig en probeerde hoe dan ook zoveel mogelijk betrokken te zijn bij het team. Bracht het me dichter bij God? Ik weet het niet. Was soms boos op God omdat ik weer op de farm moest blijven. Hij kon mijn blaren toch weg halen? Maar dat gebeurde niet en God heeft me juist hele andere dingen geleerd. Een stap in de richting van het accepteren dat ik met dit lijf helaas niet alles kan doen wat ik zou willen. Dat ik mag leren luisteren naar wat God tegen mij te zeggen heeft. En dat ik ook zeker van nut kon zijn op de farm. (anderen motiveren, met anderen bidden, dienen enz.) Dat het niet gaat om presenteren maar dat het bij God om draait wat er leeft in je hart en wat je bezig houd. Een zeer interessant weg waarin ik nog ontzettend veel in te ontdekken heb…

‘Actieve’ dagen

Gelukkig heb ik wel wat actieve dagen kunnen bijwonen en heb daarin ook alles gegeven wat ik kon. En dat heb ik ook geweten…

Dam: twee dagen zijn we bij de dam geweest waarin we gezwommen hebben. En geloof me dat was geen schoon Nederlands water. De geur…. We hebben in dat gedeelte allerlei dingen gedaan in teamverband. Rennen, zwemmen, door gaan, vieze dingen eten, hut bouwen om te overnachten (wat niet door ging vanwege regen en onweer…. :))

Vlot:van 5 palen en 6 grote vaten moesten we een vlot bouwen. En alles moest gesjouwd worden, en geloof me dat was pittig. Dan samen als een team een plan bedenken op welke manier je het best een vlot kan maken waar je op kan zitten met z’n allen. (ons team bestond uit 9 personen) De vlot was ongeveer 3 bij 2 ofzo. Ik weet het precies, is moeilijk om in te schatten. In ieder geval zeer zeer klein met negen personen. De grap daarvan was dat we een nacht op het vlot moesten blijven….op het water. Ik mocht weer mee en was vastbesloten. Nou dat heb ik geweten. Wat een nacht was dat. Geen oog dicht gedaan, het was koud, constante wind, op elkaar gepakt zitten, irritante jongens met een grote mond, iedereen die slaapt behalve ik, mijn hele lijf was…niet naar de wc kunnen, tsja wat zal ik zeggen. Het was ws de langste nacht van mijn leven. Probeer je voor de grap eens in te denken dat jij dat moet doen en maak het dan nog vijf keer erger en dan kom je in de buurt van mijn nacht. Zover ik weet hebben we daar van zeven tot ong vijf uur ’s ochtends gezeten… om vervolgens de dag te beginnen met PT… Die dag zou veel lopen, rennen en ellende worden en dat kon ik wat betreft blaren en knieën niet aan dus belandde weer in special forces. Heb de rest van de dag praktisch geslapen, ik stond op uit en was uitgeput. En toch had ik bij mijn team willen zijn…

Nachtwandeling:we werden weer wakker gemaakt, het was, bleek later, nog geen nacht. Rond de klok van elf. We kregen een papier met daarop een route (luchtfoto) en die moesten we volgen. Het was een race dus een paar fanatiekelingen besloten om gelijk min of meer te gaan rennen. Ik kwam net weer uit special forces dus mijn lijf was hierop niet berekend. Die nacht was zwaar, echt heel zwaar. Mijn lichaam gaf op en ik ook. De terugweg hebben twee meiden mij moeten ondersteunen en motiveren. Ze moesten mij mee trekken en opbeuren iedere keer weer. De wandeling was 30 kilometer en we hebben zo’n vier uur gelopen. Ik heb de finish gehaald. Ben op de een of andere manier daar gekomen. Fysiek was ik op, mentaal was ik op en daar was God en daar waren twee geweldige lieve meiden die me helpen maar ook was ik daar zelf en zette door. Heb niet opgegeven, stond elke keer weer op en zette mijn voet voor de andere voet. Dat is een ding wat ik echt heb moeten leren om te zeggen tegen mezelf: ik mag trots zijn op mezelf, want ik heb meer gedaan dan dat ik zelf door heb… gedurende de hele orientation was ik meer bezig met wat ik niet kon, wat niet goed ging dan kijken naar wat ik allemaal heb gedaan en heb bereikt. Ik leg de lat altijd te hoog voor mezelf en val daarmee ook iedere keer in de zelfde valkuil. Maar goed daar werken we aan :)

Strand wandeling: de beide strand wandelingen waren zeer intens. De ene was de eerste dag. We hebben de hele dag over het strand gelopen, gerend en teamspellen gedaan. Het was slopend. Vervolgens moest je een route via papier aflezen (luchtfoto) om op de farm te komen. Ons team was erg klein geworden en er bleven twee jongens, een meisje en ik over. De twee jongens hebben we echt moet stimuleren en motiveren want ze konden niet meer. Uiteindelijk heb ik een van de jongens een groot gedeelte van de weg in de rug moeten duwen om hem vooruit te krijgen. We werden door een 2e jaars de verkeerde kant op gestuurd dus we hebben een enorm eind fout gelopen. Uiteindelijk zijn we door een ven opgehaald. Het is bizar hoe het werkt: zelf al doodop zijn, je hele lichaam doet zeer maar doordat je met een ander bezig bent ga je door en kun je diegene motiveren en stimuleren. En zo creëer je teamwork. En zo mocht ik God dicht bij ervaren. De tweede strandwandeling was zo’n 20 kilometer in het mulle zand. Een van de meiden had wat ‘medische problemen’ en ik heb (verschillende keren tijdens orientation) mijn verpleegkundige hart kunnen laten kloppen. Haar verbonden midden op het strand en vervolgens het grootste gedeelte van die tocht haar in mijn arm gehad en haar min of meer gedragen richting het einde. Ook nu was ik meer gefocust op haar dan op mij mezelf ondanks mijn eigen pijn en vermoeidheid.

Fase 1,2,3,4

We hebben uiteindelijk vier fases gehad. Het werd eigenlijk steeds moeilijker en heftiger. Waar het VGY om gaat is dat je bepaalde dingen goed leert. Bijvoorbeeld teamwork, dingen samen doen. Je teamlid niet achterlaten, voor elkaar zorgen, naar elkaar luisteren, om zien naar elkaar en bidden voor elkaar. Of dat je mensen niet laat wachten. Gaat de fluit dan zorg je dan je zsm als je kan bent waar je wezen moet. In de grote wereld laat je mensen ook niet wachten, is niet netjes en respectvol. Of doorzettingsvermogen. Je kan altijd meer dan je denkt en dan ook heb je mensen om je heen nodig. En als je denkt dat je fysiek niet meer kan, dan kan je altijd nog een stap verder. Als je denkt dat je mentaal niet verder kan, dan kan je altijd nog een stap verder. En als je denkt dat je geen van beide meer kan dan weet je dat God daar is die je verder helpt en die je nieuwe kracht en energie geeft. Ik heb daar mooie getuigenissen van mogen horen. En dat was ook waar voor een groot gedeelte orientation over ging. God in die zin leren kennen en erop vertrouwen dat Hij voor je zorgt en met je mee gaat. Dat Hij je ziet als je struggelt, als je niet meer kan en moe ben. Als je naar huis wil en het niet meer ziet zitten. Hij geeft je dan nieuwe kracht en geeft wat jij nodig hebt. Ook al dacht ik daar soms anders over…:) Ook het fysieke deel werd flink aangepakt. Elke ochtend hadden we twee uur! lang PT (physical training). En dat ging er niet rustig aan toe kan ik je melden. Ik zat dan bij special forces en had het lang niet zo hectisch als de rest had. Maar geloof me, het liefst had ik bij hun gezeten!

Orientation….

Ik heb een poging gedaan om iets van orientation op papier te zetten, in de hoop dat jullie een beetje een idee hebben wat we hebben doorgemaakt die 16 dagen… Ik zag er zo tegen op en het is zo anders gegaan dan ik had gedacht en verwacht. Ik kreeg echt een tekst van God zonder dat ik dat had verwacht: Fear not for I’am with you! (Jes 41). Hoezeer ik dingen niet begreep gedurende de gehele orientation Hij was bij mij. En God heeft me zeker weten geholpen, kracht en energie gegeven. Fysiek ben ik getest en ben ik zeker over grenzen heen gegaan en terugkijkend mag ik daarin echt heel trots zijn op mezelf maar mentaal en emotioneel was ws het meest zware van het hele proces. De leiders bleven benoemen: als je orientation kan doen dan kan je alles. Zij droegen t-shirts met de tekst: nothing compares with the cross… het is misschien moeilijk voor te stellen nav dit verhaal wat orientation moet zijn geweest maar geloof me, het was zwaar, erg zwaar. Maar als je als team samenwerkt, als je jezelf onder de loep wilt nemen, als je wil dienen en ontvangen en als je het samen met God doet dan kun je alles. Ook orientation!

Wil je me steunen? Dan kan dat eenmalig of gedurende het jaar. Dit graag op:

NL83 ABNA 0626 3823 86 t.n.v. G.H. Wibbelink, t.b.v. Road to Africa.

Alvast heel erg bedankt!!!