Ratje, een jongen van de straat

Toen zei Jezus: ‘Laat die kinderen bij me komen. Houd ze niet tegen, want Gods nieuwe wereld is er juist voor hen.’

Matteüs 19:14

Hallo allemaal,

De ‘oudere’ generatie zal dit boek vast kennen. Ik heb dit boek meerde keer gelezen dus of dit mij nou oud of jong maakt?!... (het ligt er natuurlijk aan van welke kant je het bekijkt ;)) Het verhaal trof mij altijd en ik had altijd medelijden met Ratje. Ik vond het niet eerlijk wat er gebeurde met hem. Ik had compassion voor een jongetje uit een boek en kon er verdrietig van worden. Waarschijnlijk omdat ik wist dat dit soort dingen ook in het echt gebeurden. Ik heb ook zo’n verhaal voor je dit keer en hij heet geen Ratje maar hij heet Lucio en hij bestaat echt. En wat ik ga nu ga schrijven gebeurt echt en is helaas geen fictie…

Dit jaar kreeg ik er twee nieuwe jongens bij. Een daar van is Lucio. Lucio is negen jaar en ik had vorig jaar al veel met hem te doen. Dat was ook het jaar dat hij in mijn hart was gekropen en zijn plekje daar veroverd heeft. Hij zat toen nog niet bij mij in de klas maar ik had met hem te maken in de bus. Daar was hij een van de jongens die altijd wel zorgde voor wat vertier. Hij maakte ruzie of hij zat bij mij op schoot en wilde gewoon vast gehouden worden. Voordat hij de bus uit sprong kreeg ik altijd eerst een dikke knuffel van hem. Op school zag ik hoe moeilijk gedrag hij vertoonde. Hij tergde altijd zijn maten, zat veel bij de hoofd van school voor straf, werd geschorst, maakte het leven van zijn juf tot een hel en ging al vechtend door een schooldag. Hij zat bij een klas van kinderen die 14/15 jaar oud waren terwijl hij acht was. Maar qua niveau kon hij wel in die klas zijn. Besloten werd dat hij bij mij in de klas zou komen na de zomervakantie. Daar zou hij in een groep komen van leeftijdsgenootjes, een strenge… ;) juf en een kleine klas. Allemaal pluspunten wat hopelijk zou helpen gezien zijn negatieve gedrag.

Januari 2017

Gelukkig is Lucio blij dat hij bij mij in de klas komt. Ik merk wel dat hij het ook lastig vind. Want ja, hij komt nu in een klas met kinderen die niet zo slim zijn dan dat hij is. Ik zit dan ook met hem en ik leg hem uit waarom hij bij in de klas gekomen is. Ik draai er niet om heen, ik vertel hem de waarheid en hij begrijpt dit. Ik zeg ook tegen hem omdat hij al wat meer dingen weet en dingen beter kan zou hij mij goed kunnen helpen! Ik zie zijn oogjes glimmen en de lach komt door. Ja, dat wil hij wel en hij zal mij helpen. Die eerste dag is hij een engeltje. Hij doet goed zijn best en hij helpt mij met van alles en nog wat. Ook zonder dat ik hem iets vraag doet hij dingen uit eigen initiatief. Ik heb goeie hoop ook al weet ik dat dit pas de eerste dag is en er nog een lange weg te gaan is. Naarmate de week verder vordert merk ik al verschil en wordt zijn gedrag steeds negatiever. De komende weken die volgen worden steeds pittiger en zeer uitdagend.

Ik kan al zien hoe Lucio de klas binnen komt wat mij die dag te wachten staan. De ene keer zijn zijn ogen zo rood dan weet ik dat hij veel te laat naar bed is gegaan en doodmoe is. – Lucio woont met zijn moeder, zusje en oma samen. Zijn vader werkt in Kaapstad en is dus niet thuis. Vaak gaat Lucio later dan zijn moeder en oma naar bed en kijkt tv…niet wetende wat voor rotzooi hij dan kijkt. Hij kan net zijn eigen ding doen en wat weet een kind van acht nou? – Die andere keer komt hij met een strak gezicht de klas binnen en dan weet ik dat het weer ‘feest’ was in de bus en hij of ruzie heeft gemaakt of heeft gevochten – Wat ik afgelopen jaar zag was een jongetje van acht die het gevoel had zich te moeten bewijzen voor zijn veel oudere klas genootjes, een jongetje die smacht naar liefde en geborgenheid en die dit niet kreeg en dus al vechtend door het leven ging. Want wat doe je als je als kind geen positieve aandacht krijgt? Je kruipt of helemaal weg of je vertoont negatief gedrag want dan krijg je wel aandacht ook al is dat dan niet positief. Ik zag een jongetje dat treiterde en constant zijn juf en klasgenootjes aan het uitdagen was en dan opeens zich kon vastklampen aan jou en smeekte voor wat liefde. Ik zag een jongetje dat GEZIEN wil worden en hij kreeg alles behalve dat.- Of hij kwam binnen met een lach op zijn gezicht en oogjes die ondeugend straalde… - Lucio kan ontzettend veel plezier hebben en mij helpen. Hij is zorgzaam voor de kleinere kinderen en zal altijd de eerste wezen om iemand te helpen. Hij is vol levenslust en kijkt altijd om zich heen om iets te doen of om iets uit te vreten…–

Ik moest dus altijd heel bewust kijken naar welke Lucio de klaskamer binnen kwam en daar positief op inspelen. Hem eigenlijk altijd net een stap voor zijn in wat hij vervolgens zou doen of zeggen.

Ik wist dat ik getest zou worden door hem, hoever zou hij bij mijn kunnen gaan, wat kon hij wel of niet doen, wat kon hij wel of niet zeggen. Ik wist dat en was hier min of meer op voorbereid. En ik weet dat ik streng ben, de kinderen kunnen ver gaan maar de grens is duidelijk en ik bied ze regelmaat. Iets wat Lucio behoorlijk lastig vond en ook niet gewend was. Om nee te horen, om stil te zijn, om stil te zetten, om niet zomaar de klas uit te lopen, om niet net zijn eigen ding te doen. Dus ik was in gevecht met hem elke dag. Ik moest alles uit de kast trekken om geduldig te blijven, om vooral consequent te blijven. Nee was nee en ja was ja. Ik moest nog strenger zijn dan normaal om Lucio die veiligheid te bieden. Zodat hij gewoon kind kon blijven en ik voor hem de keuzes maakte en niet hijzelf. Dat hij zich niet beter voor hoefde te doen dan hij was en kon ontspannen. Want naast dat alles had ik te maken met een zeer slim jongetje. Lucio is niet dom, hij zou in principe prima passen op een normale school maar vanwege zijn gedrag kwam hij uiteindelijk bij ons op school. Dus waar mijn andere jongens een veel lagere niveau hadden was hij veel verder en moest ik 1 op 1 met hem werken. Wat voor mijn weer een grote uitdaging was. Ik moest opeens leren hoe te leren schrijven, rekenen ect op een veel hoger niveau en dan kom je toch bepaalde kennis te kort. Daarbij is Lucio ongelooflijk ongeduldig en wordt zeer snel boos en gefrustreerd als iets niet gelijk lukt of als hij iets niet weet en geeft dan makkelijk op.  Dus als ik iets nakeek en aangaf dat het niet klopte werd hij boos en was het klaar. Dan luisterde hij al niet meer en begon het feest.

Elke dag ging het van negatief naar positief gedrag. Waar hij net nog mooi had gewerkt en blij was kon dit binnen een minuut omslaan naar zeer negatief en boos gedrag. Het was slopend en ik had eigenlijk geen tijd meer voor mijn andere jongens. Maar ik wilde niet opgeven aan Lucio zoals als zo velen voor mij hadden gedaan. Ik zag de potentieel in hem, ik zag wat hij allemaal kon en waar hij goed in was en hoe lief en zorgzaam hij kon zijn. Maar als je een jongen hebt die de hele dag zo snel omschakelt in zijn gedrag ja dat breekt je op den duur wel op. Steeds meer kwam hij voor een time-out bij het schoolhoofd te zitten. Ik heb allerlei verschillende manieren geprobeerd om tot hem door te dringen. Maar hij zat vast in zijn negativiteit.  Vele gesprekken heb ik met hem gehad, dit kon met hem, en hij beloofde altijd beterschap wat dan een uurtje duurde en dan begonnen we weer van voor af aan. Verschillende keren heb ik met hem ‘gevochten’ en probeerde hij het op die manier te winnen. Want hij wist en zag dat het wat met me deed en dat ik er verdriet om had. Een keer was het weer zover en hij was zo kwaad dat hij weg wilde gaan. Ik hield hem vast aan zijn polsen met zijn gezicht naar de andere kant zodat hij niet mijn emoties van mijn gezicht kon aflezen. Hij vocht om los te komen maar dit lukte hem niet. Mijn polsen waren vlak bij zijn mond en ik wist dat hij kon gaan bijten en dit gebeurde ook. Ik voelde dat hij testte of dit zou helpen maar ik liet nog steeds niet los en hij hielp op met bijten. Ik zei de hele tijd niks, bad net voor wijsheid hoe hier mee om te gaan. Ik wist dat ik niet toe moest geven maar hem moest wijzen dat ik ‘boven’ hem stond en hij moest luisteren naar mij. – een ding waar hij ontzettend moeite mee heeft is autoriteit- Eindelijk na zo’n 20 min voelde ik de ontspanning in zijn lichaam komen, ik wachtte nog een beetje ging toen op de  grond zitten en hield hem vast. Hij kroop zowat in mij en we moesten allebei huilen. Ik bad voor hem hardop en ik wist dat ik afstand moest gaan nemen van hem. Ik kon hem niet geven wat hij nodig had. Want al die tijd hebben mijn andere jongens het moeten doen met heel wat minder aandacht en geduld… aangezien alles naar Lucio ging.

Het brak mijn hart want ik wilde niet opgeven maar ik wist dat dit ook zo niet langer door kon gaan. We probeerde een van de hogere klassen maar ook dat werkte niet en uiteindelijk heeft hij weken door gebracht bij het schoolhoofd in haar kantoor en kreeg soort van 1 op 1 les. Maar ook daar had hij hetzelfde gedrag.

Waarom weid ik hier een hele (lange…) blog aan? Omdat dit een van de dingen is waar ik elke dag mee te maken heb. Dit is mijn werk. Dit zijn de struggles waar ik elke dag mee te maken heb. Want wat doe je met zo’n jongen als je totaal geen hulp krijgt van het thuisfront? Als zij niet terug schrijven, bellen of wat dan ook. Als je totaal geen contact met hun kan krijgen? Dus alles wat je op school aanleert kan ik een vinger knip weer weg zijn zodra ze thuis binnen stappen. En Lucio heeft geen veilige thuisplek. Hij is altijd op straat te vinden, gaat laat naar bed en krijgt geen liefde en geborgenheid die hij zo dringend nodig heeft.

Lucio zal nog elke dag mij een knuffel geven en zoeken voor mijn liefde en aandacht en ik weet dat het goed zit tussen ons. Want ik kan je vertellen het voelt als falen maar ik weet ook dat ik heb gedaan wat in mijn macht lag en dat ik de rest aan God moet overgeven.

Bid je asjeblieft mee voor hem? Dat er een doorbraak mag zijn in zijn negatieve gedrag. Dat de thuisomgeving zal veranderen en dat hij zal weten tot in het diepst van ziel dat hij geliefd is en gezien wordt. Dat hij niet het verkeerde pad zal opgaan en nog verder zal afdwalen.

En bid voor mij? Voor ontzettend veel geduld, wijsheid en liefde. Want nadat Lucio uit mijn klas weg is komt Ratje nummer 2 tevoorschijn en heb ook met hem elke dag een hoop te stellen. En geloof me dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Volgende keer weer een blog met wat meer pret en gezelligheid haha

Liefs Geertje