Solitude, housecaptaincy, koningin voor 2 uur, hike,

Hallo allemaal!

Nou deze blog zit al twee weken lang in mijn documenten opgeslagen en hier ie dan eindelijk ;) Geniet er maar weer van!

Solitude week

10 items:

Schoenen, sokken, ondergoed, broek, hemd, shirt, jas, sjaal, plaid, vest

Vrouwen mochten ook meebrengen:

Wet wipes, tandenborstel/pasta, gezichtsreiniging en crème

Iedereen moest meenemen:

Bijbel, journal, pen, slaapzak, waterflesje

Eten (elke dag):

Appel, banaan, wortel, aardappel

Maandag 09.00 uur

We werden verwacht op de campus met een plastic zak met spullen. We kregen een paar bemoedigende woorden van onze hoofdleider Andre, instructies en toen begon de inspectie. Iedereen werd gecheckt of je niet meer mee nam dan mocht. Twee paar sokken om een voet bv, of iets verstopt in je slaapzak. (vorig jaar was er een jongen die had een mes tussen zijn, tsja hoe zeg je dat netjes, twee bilpartijen gestopt. De jongens moesten een squash doen en de mes viel er uit… hahah). Om even aan te geven hoe grondig de inspectie was :).

Op in de quantums naar onze bestemming?... Na een half uur reiden waren we midden in het bos beland. Het begon steeds meer en meer op de orientation te lijken, kreeg allerlei flashbacks…

De jongens en meiden hadden beiden hun eigen kamp, we konden elkaar ook niet zien, wel horen haha. We kregen een tien meter zeil, tien meter touw, een zaag en een schop en bouw je eigen hut en vuurplek maar… ai ai ai. Maar ik moet zeggen dat we samen als 30 meiden goed hebben samengewerkt. Het is grappig om te zien, wie er de leiding neemt, wie mensen zien als leider, wie luister en volgt, wie liever gewoon toekijkt, wie uren achter elkaar door werkt enz. Maar ja die hut, dat was nog een hele uitdaging. Hoe ga je dat doen zodat iedereen er in past, je niet nat word als het evt gaat regenen, dat het stevig staat, zuurstof krijgt en niet koud word. Oftewel we zijn er uren mee bezig geweest kan ik je melden. Maar uiteindelijk stond er dan wat, iets dat leek op een tent, hut of zo… haha. We hadden ook geen horloges dus de hele tijd geen flauw benul van de tijd. In de avond konden we onze aardappel koken op het vuur, paar uur later is je aardappel dan klaar. We konden onze water krijgen uit de rivier. Prachtig helder en lekker water. Als je gewoon niet verder kijkt wat er evt nog meer rondzwemt in je flesje…

Ik denk dat het tegen zeven uur echt wel donker was en wij zaten dan gezellig met z’n allen rond het kampvuur. Pratend over orientation en eten. We hadden ook bezoek van slangen, schorpioenen, spinnen, beestjes en ellende. Arggg ik hou van het bos op een zekere hoogte…. Iedereen lag al redelijk snel in bed, moe van het werk en het ‘weinige’ eten.

De eerste nacht begon goed met extreme onweer en harde regen. Op een gegeven moment was iedereen wakker en hield angstvallig in de gaten waar de regen heen ging… in de tent dus er moest hier en daar wat verschoven worden en slapen maar weer.

De volgende dag gaat er jawel een fluit en dat is het teken dat solitude begint. Iedereen moet een eigen plek opzoeken en tot zonsondergang zit je dan alleen. Ik had een mooi plekje aan het water. Ben de hele week eigenlijk wel van plek verwisselt. Nou ik kan je zeggen dat het nog best vies tegen valt, de hele dag alleen, te midden van al je beestvriendjes… ik wist op een gegeven moment ook niet meer hoe te staan, liggen of zitten. Mijn lichaam deed pijn. En hoe houd je dan je focus op God en niet op jezelf en je ongemakken. Andre had het er nog over: Hoe hoor je Gods stem? First silence your body, then silence mind and then silence your heart. Als je dat kan dan is er totale ruimte om echt Gods stem te verstaan. Maar ja zodra je lichaam ‘stil’ hebt en je eraan werkt om je gedachten stil te krijgen dan begint je lichaam alweer te spreken. Maar dat is goed, het is een proces.

En terugkijkend is het een goede week geweest, misschien niet helemaal hoe ik het had verwacht maar ik heb mijn dierbare momenten met mijn Vader gehad. Er is een revelation die ik graag met jullie wil delen. Het was op het eind van de dinsdag. Was redelijk gefrustreerd en koud en moe.

Ik kon me die dag niet echt focussen en had niet echt contact met mijn Vader. 

En opeens kwam er een flashback van vroeger: ik zit in de keuken, kom net uit school, mijn moeder is vlees aan het braden, en we praten over van alles en nog wat. Ik kon het gewoon weer voelen hoe dat moment was; een gevoel van geborgenheid, van liefde. Ik kon het vlees bijna ruiken (vooral toen…. :)). Het hele plaatje was zo helder. En ik realiseerde me opeens dat God dat met mij wil. Hij wil een doodnormale relatie, gewoon lekker met mij zitten en met me praten over van alles en nog wat. Hij verwacht geen perfecte Geertje, Hij verwacht geen grote dingen of een lijstje met wat ik allemaal gedaan heb. Het enige wat Hij wil is mij, just the way I’am. En dat kwam binnen kan ik je zeggen. Ik weet niet of je het misschien wel herkent? Altijd maar bezig, altijd maar goed willen doen, geen tijd nemen voor je Vader, alleen wanneer jij wat te zeggen hebt. En als je bij Hem komt dat je je dan schaamt omdat je niet goed genoeg bent… Maar zo is Hij helemaal niet en kom daar steeds meer en meer achter dit jaar. Gods Vaderhart is zo enorm groot en zo liefdevol. En het is een zoektocht vol verrassingen om er achter te komen wie Hij werkelijk is. Ik hoop echt dat jij dat ook mag zien en ontdekken en dat we het delen met elkaar. Zodat we elkaar kunnen bemoedigen wanneer we zelf niet zo goed kunnen zien.

Ik kan nog veel meer vertellen over solitude maar voor nu hou ik het hierbij. Hoop dat ik je een beetje een beeld heb kunnen geven wat solitude was.

Housecaptain….

Tsja, en dan was het zover! Roger en ik zijn housecaptains. En ik heb het gehaat vanuit de grond van mijn hart. We zijn het bijna vier weken geweest (omdat we zo extreem goed waren… haha ja of juist niet ligt eraan van welke kant je het bekijkt…haha). En ik kan je melden dat je er dan goed klaar mee bent. Wat houd het in? In simpel nederlands: je bent een politieagent. Doe dit, doe dat, please check with us, please clean up your mess, please please please. Je bent zeg maar het aanspreekpunt. Alle info dat Willie en Nel hebben geven ze aan ons door en wij geven dat weer door aan de groep. Tijdens elke meeting die we hebben voor ontbijt, lunch en diner hebben we announcements en geven alles door. Als studenten vragen hebben kunnen ze eerst bij ons terecht. We checken de duty’s, we doen de room checks elke morgen, zijn verantwoordelijk dat het huis netjes is, alles gesloten is als we weg gaan, moeten alles op slot nadat iedereen in bed is. Oftewel hebben de ‘leiding’ omdat Willie en Nel niet 24/7 bij ons zijn. En het is een ideale manier om leiderschap te leren kan ik je zeggen. Maar het was voornamelijk frustrerend omdat je bezig bent met dingen zoals: maak je eigen mok schoon, doe je duty’s, maak je kamer schoon enz. En na 7 maanden zou je mogen verwachten dat dit soort dingen normaal zijn… Maar goed, ik heb er ook weer veel van geleerd en daar gaat het dan ook om. Ik wilde er graag een leermoment van maken en er iets van nemen voor later. (voor velen is het gewoon een ding wat ze moeten doen, en vervallen na hun housecaptain weer in ‘oud’ gedrag…) Dus ja het was slopend maar het was een goed leerproces. (maar daar ga ik je verder niet mee lastig vallen :).

Nee, de blog is nog niet klaar…. :)

Ik ben voor twee uur koningin geweest! :) Een van de dingen die we moesten organiseren is het Lovefest. Dat is voor kinderen uit de sloppenwijken. We hadden 80 kinderen die we voor ruim twee uur moesten vermaken. Het thema was royalty. Zij waren de prinsen en prinsessen en wij waren de bedienden. Het was twee uur vol vermaak, eten, cadeautjes, facepaint, dansen en gezelligheid. De kids hebben er ontzettend van genoten en het was zo gaaf om dit voor hun te kunnen doen. Want het is misschien het enige feest wat ze beleven in hun leven… en dan overdrijf ik NIET! En ja de koning en koningin mochten niet ontbreken natuurlijk! En zo eindige Jan Carel en ik als koning en koningin. (foto op facebook) We hebben dikke lol gehad en eindigen op veel foto’s… 80 kinderen… :) en maar lachen en maar lachen.

Hike

Drie dagen voor de vakantie zijn we op een drie daagse hike geweest in de bergen met onze LA Family. De eerste dag reden we naar onze bestemming en hebben een heerlijke en gezellige avond gehad met elkaar. De twee andere dagen waren voor de hike. We sliepen in ‘berg hutten’ en deden alles voor de rest buiten. Alles we moesten we zelf dragen, inclusief eten/drinken (en de pan) voor 35 mensen… de eerste hike was 16 klm lang en de tweede 12. Nou lijkt dat niet zover maar met alles wat je draagt en op en neer een berg, wel dan is het best nog ver. Vooral als je dan de verkeerde bordjes volgt en een extra 6 klm doet… was ik bij die groep? Wel dat laat ik aan jullie heldere conclusie over…. :) De eerste dag was het zonnig, de tweede dag heeft het alleen maar geregend…

We hebben er allemaal van genoten, we waren er allemaal ook klaar mee de tweede dag. Maar iedereen was positief gestemd en we maakten er het er best van en hebben een hoop lol gehad.

(eigenlijk was dit gewoon orientation deel 2…) En dan!! Vakantie!!!

Vakantie!

Wat zag ik daar naar uit als ik heel eerlijk ben. De dag van hike was ik eindelijk klaar met het zijn van housecaptain. Dus ik kon weer ademhalen en ontspannen. Christine en ik waren gezegend met het beachhouse van een van mijn medestudenten. 50 meter lopen en we waren op het strand :) We hebben een ontzettende heerlijke week gehad. Vooral genoten van onze vrijheid, rust en het weer zelfstandig zijn en denken. Nu nog twee uur en ik ben weer terug in mijn vgy structuur en mijn lieftallige broers en zussen… En we gaan nu de laatste zeven weken in: term 4. Een periode waar we nog veel moeten doen, waar nog veel staat te gebeuren en wat zal eindigen in graduation.

De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet zal ik weer terug zijn op Hollandse bodem…

Maar als ik eerlijk ben wil ik daar nog niet te veel mee bezig zijn. Leven in het hier en nu, dat is voor mij ook een goede uitdaging! ;)

Zoooo, nu ga ik dan wel stoppen. Ik hoop dat ik je weer een beetje meer inzicht heb kunnen geven in mijn leven hier. Nog een paar punten:

- Wil je voor me bidden? Vooral nu ik de laatste weken in ga.

- Wil je mij steunen financieel? Dat zou momenteel heel erg welkom zijn…

- Heb je een kaartje/pakketje gestuurd? Check het altijd even met mij want niet alles komt aan helaas. De post werkt hier niet zo goed als in NL. En ik moet zeggen om een kaartje/pakketje te krijgen is echt wel leuk! :) (thanks girls!! J) En een ander praktisch ding daarover. Eind november zit ik niet meer op dit adres. Dus hou daar rekening mee. Het duurt soms wel vier weken voordat de post hier arriveert!

                                   Thanks so much for all the suport!!!

Tot de volgende keer maar weer! Een zonnige groet vanuit  het momenteel zeer extreme stormige (is dat een woord?!) Jeffrey’s Bay!

Liefs Geertje

Wil je me steunen? Dan kan dat eenmalig of gedurende het jaar. Dit graag op:

NL83 ABNA 0626 3823 86 t.n.v. G.H. Wibbelink, t.b.v. Road to Africa.

Alvast heel erg bedankt!!!